Sevgili.yi Arayan Yürüyüş -boş bir yol-

Rüzgâr olabildiğince sert esiyordu o akşam.. tek başıma sonbaharı yaşamak kadar keyifsiz bir şey yoktur! tek başıma sıcak bir şarap içmenin de hiç keyifli bir yanı yoktur..

işte tek başıma kaldırımlarda seni aramamın da keyifli bir yanı yoktu! seni aramanın tek güzel yanı "umut"tu.. insanların "umudu olmayan insanın, hayatta bir amacı yoktur" sözlerine inatla; "umudum var benim" diyebilmenin içimdeki rahatlığı vardı biraz.. seni bulamayınca da ne kadar zavallı durumuna düştüğümü anlamışsındır yeşil elbiseli kız!

Lucida o an bana dönüp şunları söyledi:

-sen gözlerindeki ışığını yitirdiğinde, renk körlerinden beter olacaksın.. göremediğin bir-iki renk olmayacak; siyah-beyazla yetineceksin! umudun ışığın olsun, yaşam tarzınsa siyah-beyaz..

bencilliğe lüzum yoktu ve yerim de yoktu bedenimi "ben"lerle doldurmaya.. adımlarımı tek tek seçerken, nereye kadar taşıyabilir bedenim beni?
ya ruhum? kalbimle eş değerde olduğunu fark etmeme rağmen, daha ne kadar incitebilirdim ki onu? ruh, özgürlüğü bedene bağlıyken yaşamak ister; beden, ruhu kendine bağlamak için kalbi özenle taşımak ister..

Ağlamaklı yürüdüm bütün o yolları.. yolun ortasındaki çizgileri de takip ederek. sonra bir insanoğlu gördü beni, yardım etmek istedi halime acıyarak.. arabasına bindiğimde, arka sağ köşeye oturdum. ben genelde en çok orayı severim.. duygusal bir müzik açmasını istedim ve pencereden ağaçları saymaya başladım tek tek. zor oluyordu, indim arabadan!

Kar yağmaya başladı ilkbaharın ortasında, şans bu ya.. yüzüme tanelerin tek tek düşmesine bayılırım!

seni ararken, bir yandan o uzunca yolu lapa lapa yağan karın ağaçlara düşüşünü izleyerek yürümek ve ileride oluşan sisin sonunda beni neyin beklediğini bilmemek.. yürüyüşüme heyecan ve umut kattığı için biraz olsun gülümsetti beni! yüzümde oluşan tebessüm hâliyle yürümeye devam ediyordum artık.. ama yolda ne bir insan, ne de sana dair bir iz olmadığı için de mutsuzdum ayrıca! sanki herkes şehri terk etmiş; bomboş yollar, kar tanelerinin düştüğü ağaçların üzerindeki kuşlarla bana aitti..

Lucida beliriverdi sislerin arasından.. üzerindeki bembeyaz elbise, melekleri simgeler gibiydi. ayrıca kar bir tek onun üzerine yağmıyordu!

Lucida yine güzel yüreğinden çıkan iki-üç cümlesini söyledi ve gitti:

-kuşların özgürlüğünü kıskanmak aptallıktır.. çünkü onlar özgür olduğu için değil, kendilerini düşündükleri için uçup dururlar! kuşlar kadar bencil olmadığın için gurur duymalı; kuşlardan daha özgür olduğun için şükretmelisin. kanatların olmadan uçabilmeyi öğreneceksin!

sevgiyle yoğrulmuşsun Lucida.. düşüncelerinin güzelliğinden kaynaklanıyor üzerine kar yağmaması! çünkü sen kirli değilsin.. seni temiz göstermesi için üzerine kar yağması gerekmiyor. yüreğin temiz Lucida! yolumu aydınlat ve bana o'nu getir lütfen.. benim de sevgiye ulaşmamı sağla, sevginin değerini bilen! gözlerimdeki umut parıltısını gör ve beni o'na götür Lucida.. aşka bulanayım!

Şehrin sükûtu ve yolların boşluğundan yararlanan sinsi kuşların üzerimden uçuşmasından rahatsızlık duymaya başlamışken, seni görür gibi oldum sislerin arasında.. yaklaştıkça, sislerin arasında görünenin yaşlı bir adam olduğunu fark ettim. bembeyaz sakallarına iki tane kuş saklanmış, bana inat aşk tazeliyorlardı sanki..

Kar tutmuş yollarda ayak izleri bulmaya çalıştım.. ama hem sana geleceği kesin değildi, hem de ortada bir iz yoktu zaten!

iki zeytin ağacının arasına bir salıncak yapmıştık hayalinle

bir de hamak yaptık sarılıp uyumak için sallanırken kendi kendine..

ben daha çok minik salıncağımızı severdim,

sen rahatına düşkündün epeyce..

havadan mıdır bilemem, kasvet çöktü bu gece!

uyku çözer diye düşünürken

uyandığımda yoktu hayalin..

ve ben

yalnız başıma sallanamam

korkarım düşmekten.

Not: Yukarıdaki fotoğraf "Berkay Metin Geçici"ye aittir.. Sevgilerimi iletirim.