.nicre'

son kez o kapıyı kapatıp çıktım yuvamdan. yuvarlana yuvarlana değil bu sefer, tökezleyerek hiç değil. bu seferki çok farklı hayatımda. uzun zaman sonra yere sağlam basarak, emin adımlarla ayrıldım o evden. çok değil, daha bir sene öncesine kadar gözümdeki yaşları döktüğüm kabıma vurdum sonunda ayağımla. biriktirdiğim tüm o damlalar da, anılarıyla birlikte yok oldular. inkâr edemeyeceğim kadar da yeniler aslında ama şuan bana yenikler..

çıktım o evden.. son yolcuydum buralardan giden ve zaten son trene yetişmiştim. ve boşluğumla başbaşa kaldığımda vagonun birinde, dolduramayacak kadar özel olduğunu anladım. sen o boşluğu zaten doldurmayacaksın.. kapatıp, kendine çok daha özel bir yer açacaksın.. kalbimin odacıklarını birleştirip, sıcak bir yuva yaratacaksın ikimize.. biz.e.. zaten sen de, benim gibi parça parça olan hiçbir şeyi sevmiyorsun anlaşılan.

yitirilmiş tüm umutları attığım çöp tenekesini en uzaklara götürüp, bıraktım uçurumdan. bir daha beni bulabileceklerini hiç sanmıyorum. zaten ben gizlenmesini de iyi bilirim.

ben o kapıyı her kapatışımda kilit vurmayı unuttum. şayet gerçekçi olmak gerekirse, her seferinde de bilerek unutuldu o kilidi vurmak. neyi ve neden beklediğimi bilemeden yaşadığım onca zaman yüzünden, vursam da o kilidi çok kez kırarlardı -kırılgandır kalbim gibi- .. çok uzunsa o yollar, yürümeye üşenebilirim tek başıma. ama bu denemeyeceğim anlamına gelmez. sadece zaten yorgun olduğumdan, daha da yorulmak istemiyorum (evet, hepsi bu). ve şimdi tüm o bilerek unutulan kilitleri vurdum . bir gün o kapıları açmaya çalışan olursa diye de, anahtaları yuttum.

'kavuşunca meşk, kavuşamayınca aşk olur' derlermiş.

bilmem ki, ben meşk.ten kendimi unuttum =)

Dipnot: Fotoğraf kendi çekimimdir.